Οι γυναίκες κατά τα αρχαία και τα μεσαιωνικά χρόνια ήξεραν τι βότανα έπρεπε να πάρουν, για να αποφύγουν τη σύλληψη, πέρα από την διακοπτόμενη συνουσία ή αλλιώς μέθοδο του «τραβήγματος» που είναι πανάρχαια.
Σε κάθε κουλτούρα αναπτύχθηκαν πρακτικές που παρεμπόδιζαν την επαφή του σπέρματος με τον τράχηλο, από τη χρήση σπόρων στη νότια Αφρική και φυκιών στον Ειρηνικό, μέχρι τη χρήση κηρύθρας, πέτρινων δίσκων και ζωικών όρχεων ή λάδι φιδιού.
Μερικές από αυτές τις πρακτικές διατάρασσαν τη φυσική χλωρίδα του κόλπου, που να τον έκαναν ελαφρώς σπερματοκτόνο. Γυναίκες έπιναν διαλύματα που περιείχαν υδράργυρο, αρσενικό, ή άλλες τοξικές ουσίες για το σκοπό αυτό. Ο Έλληνας ιατρός Soranus το 2ο αιώνα μ.χ. συνιστούσε οι γυναίκες να πίνουν το νερό που χρησιμοποιούσαν οι σιδηρουργοί για να ψύχουν τα μέταλλα.
Μερικά παραδείγματα:
Στην Αίγυπτο, χρησιμοποιούσαν κόπρανα κροκόδειλου που τα έτριβαν στον κόλπο της γυναίκας ή έφτιαχναν ένα μείγμα από μέλι, φύλλα της ακακίας και λινάρι, τα τοποθετούσαν στον κόλπο, για να μπλοκάρουν το σπέρμα.
Στα Γαλλικά καμπαρέ, οι γυναίκες που δεχόντουσαν αρκετούς άντρες την βραδιά για να είναι σίγουρες ότι δεν θα μείνουν έγκυες, έπλεναν τον κόλπο τους με ξύδι και μετά μούλιαζαν ένα σφουγγάρι με ξύδι και το κρατούσαν για ώρες μέσα στο κόλπο τους.
Στην Αρχαία Ελλάδα, μερικοί τρόποι ήταν οι εξής:
- χρησιμοποιούσαν το σύλφιο, silphium, ένα φυτό που ευδοκιμούσε κοντά στη βορειοαφρικάνικη πόλη της Κυρήνης, το οποίο χρησιμοποιούσαν για αιώνες ως από του στόματος αντισυλληπτικό, μέχρι που τελικά προκάλεσαν την εξαφάνιση του φυτού, κατά τον πρώτο αιώνα μ.Χ.
- το ελαιόλαδο αναμειγνυόταν με έλαιο κέδρου και χρησιμοποιούνταν ως σπερματοκτόνο. Μάλιστα, για τον περιορισμό των γεννήσεων, ο Αριστοτέλης συνιστούσε ως αντισυλληπτικό, ελαιόλαδο ανακατεμένο με εκχύλισμα κέδρου και αλοιφή μολύβδου ή λιβάνι, το οποίο έπρεπε να αλειφτεί στην περιοχή του κόλπου.
- Άλλος τρόπος ήταν τα δυνατά άλματα. Η γυναίκα τραβιόταν όταν ο άνδρας ξεκινούσε να εκσπερματώνει, πηδώντας ψηλά και κάνοντας ένα βαθύ κάθισμα, ώστε να μην φτάσει το σπέρμα στον τράχηλο.
Στην Κίνα, έφτιαχναν φίλτρα, από μόλυβδο και υδράργυρο, σκοτώνοντας έτσι οτιδήποτε υπήρχε στην μήτρα.
Στη Μεσοποταμία, αναμίγνυαν όξινους καρπούς με μέλι και χουρμάδες και στη συνέχεια άλειφαν το μείγμα σε βαμβάκι και το χρησιμοποιούσαν σαν ταμπόν.
Στην αρχαία Ινδία, προτιμούσαν την εισαγωγή ορυκτού άλατος στον κόλπο, το οποίο αλλοίωνε το pH.
Στην μεσαιωνική Ευρώπη, ρίζα κρίνου και απήγανο στον κόλπο (και, επιπλέον, τη βρεφοκτονία μετά τη γέννηση) ή ήταν πολύ διαδεδομένη η χρήση φυλακτών, από βότανα, νεκρά ζώα, εμμηνορροϊκό αίμα και κόπρανα. Ένα από τα πιο γνωστά φυλακτά αποτελούνταν από όρχεις νυφίτσας και φοριόταν στον λαιμό ή τον μηρό, κατά τη σεξουαλική επαφή.Οι Ρωμαίοι, όπως και οι μοναχοί, κατανάλωναν φλοιούς δένδρων.
Όμως, οι γυναίκες με γνώση των φυτικών αντισυλληπτικών, κατηγορούνταν για μαγεία και ρίχνονταν στην πυρά. Έτσι η χρήση, η γνώση και η τεκμηρίωση των τεχνικών αυτών μειώθηκε απότομα. Άρχισαν λοιπόν οι άντρες να ψάχνουν τρόπους αντισύλληψης και κατέλεξαν στο προφυλακτικό. Οι εντριβές τους πέους με άρκευθο θεωρούνταν τόσο ισχυρές, που απαγορεύτηκαν από τις γερμανικές πόλεις, χωρίς όμως η απαγόρευση να μπορέσει να σταματήσει τη χρήση τους.
Ο Giacomo Casanova (1725-1798), κατά τη διάρκεια της Ιταλικής Αναγέννησης περιέγραψε τη χρήση ενός καλύμματος από δέρμα προβάτου στο πέος, για να αποφευχθεί η εγκυμοσύνη ή άλλες φορές μισό λεμόνι ως διάφραγμα. Το προφυλακτικό εμφανίστηκε κάπου τον 17ο αιώνα και αρχικά ήταν φτιαγμένο από έντερα ζώου. Ήταν μια μέθοδος αντισύλληψης και ένας τρόπος αποφυγής της σύφιλης.
Στη Γροιλανδία πίστευαν ότι οι γυναίκες μπορούσαν να «πιάσουν» παιδί από το φεγγάρι. Προκειμένου, λοιπόν, να αποφύγουν την εγκυμοσύνη, πριν πέσουν για ύπνο, έτριβαν με το σάλιο τους την κοιλιά τους και κοιμόντουσαν μπρούμυτα για να αποφύγουν δυσάρεστες συνέπειες από την επίδραση του φεγγαριού.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1900, το Lyson διαφημιζόταν ως ένα αντιβακτηριδιακό σπρέι και ως ένας τρόπος για να ελέγχουν την γονιμότητά τους. Δυστυχώς, όταν το Lysol χρησιμοποιήθηκε και για πλύσεις, προκάλεσε φλεγμονές στον κόλπο. Το 1911, είχαν καταγραφεί 193 περιπτώσεις ασθενειών από το εν λόγω σκεύασμα και 5 θάνατοι.
Το χάπι αντισύλληψης που κυκλοφόρησε στην αγορά το 1956, είχε πάρα πολύ προγεστερόνη (περίπου 10 mg έναντι του 2.5-5mg που χρησιμοποιούμε σήμερα) και είχε αρκετές παρενέργειες, όπως ναυτία, κατάθλιψη, ευερεθιστότητα, εναλλαγές της διάθεσης, και αύξηση του σωματικού βάρους σε μεγάλο βαθμό. Ωστόσο, ακόμη και με αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις, το 1963 υπήρχαν 2.300.000 γυναίκες στις ΗΠΑ που χρησιμοποιούσαν το χάπι και το 1965 ο αριθμός έφτασε τις 6.500.000